Instagram

Woo-hoo, weer een week erbij! Ik ben vandaag precies 29 weken zwanger. Nu ben ik ook meer dan vastbesloten de 30 weken te halen. Die is zó in zicht.
–
Na de gezellige avond die we gisteren hebben gehad was vanmorgen even zwaar. Heimwee. Raar dat ik hier lig terwijl ik me niet ziek voel. Bewust van het feit dat ik Daan mis. Dus wij gaan nu de kamer af, een gebakje eten omdat ik 29 weken zwanger ben en een rondje lopen. Weg hier!!

Ken je die mop van die vrouw die dacht dat ze naar huis ging? Nou die bleef dus nog even zitten waar ze zit. Ziekenhuisleven it is.
Iets met een baarmoederhals die in rust nog maar 8mm is en met druk zelfs 5mm. Dus ‘zekere voor het onzekere’. Even de teleurstelling met wat tranen verwerkt en nu dankbaar zijn voor de eerlijke, zorgzame arts. Ik mag gewoon nog wat langer genieten van de all inclusive. Elk nadeel heeft z’n voordeel…

Heel even die buik vastleggen voor het nageslacht (pun intended). Ik lig er klaar voor hoor: kom maar op met het dagelijks CTG! Kijken of Kleine vandaag wéér iedereen bezighoudt met de pieken en dalen. Kleine aandachtstrekker. Verder weinig te melden behalve dat ik een goede nacht had. Eindelijk. Dus ik kan er weer tegenaan!! Let’s rock this day 💪🏻

Misschien wel de laatste nacht in dit kamertje. Nu het moment daar is voelt het toch een beetje gek. Alsof je op vakantie bent en het je laatste nacht is. Enerzijds wil je héél graag naar huis, maar anderzijds wil je blijven. Zo voelt het voor mij op dit moment ook enigszins. Het voelt raar om het veilige coconnetje te verlaten. Maar ik weet ook dat ze hier weinig voor me kunnen doen en ik mijn lichaam moet proberen te vertrouwen.
–
Maar first things first: Eerst maar eens slapen en morgenochtend rustig opstarten. Want ik ben nog niet weg. Ze zullen me hier niet zomaar laten gaan. Zo’n leuk persoon willen ze echt niet kwijt 😂 En Daan zal er alles aan doen me hier te houden als hij denkt dat dat beter is. Want hij kent mij iets te goed en weet ook dat hij me thuis héél goed in de gaten zal moeten gaan houden… Bij voorbaat sorry lief!

Tussen alle ziekenhuis posts ineens een grafje. Niet zomaar een grafje, het grafje van Tijn*. De foto is eergisteren gemaakt door mijn mama. Ik merk dat ik er moeite mee heb om hem in mijn gedachten toe te laten. Lieve kleine Tijn. Ons zoontje dat ineens geboren werd. Niet te stoppen.
–
Heel korte versie van het verhaal: Ik had ‘s nachts vanaf ongeveer 1:00 wat krampen. Met 26+3 zwanger toen. Heb geprobeerd verder te slapen want kon niet opmaken wat het precies was. Vervolgens werd ik om 2:50 wakker en zag ik op de wc dat ik bloed verloor. Verloskundige gebeld, die was er binnen 10 minuten. Zij belde het MMC maar dat lag vol. Getoucheerd, bleek ik 6 cm ontsluiting te hebben… Naar het JBZ vervoerd, bij binnenkomst al volledige ontsluiting en om 4:12 is Tijn geboren. Hij is daarna naar het WKZ vervoerd, ik iets later ook. ‘s Middags hoorden we dat hij een zware hersenbloeding had gehad, ‘s avonds om 22:20 is hij in onze armen overleden. Mooie Tijn. Wat een immens verdriet. –
Ik vind het moeilijk om nu veel aan Tijn te denken. Het doet teveel pijn. Ik voel me schuldig. Vraag me af of zijn vroeggeboorte en/of overlijden voorkomen had kunnen worden. Ik had anders moeten reageren. Ik had het weekend voor zijn geboorte al wat klachten en heb niet hard genoeg aan de bel getrokken. Niet goed genoeg naar mezelf geluisterd. Toen ik in bed krampen had, had ik meteen iets moeten doen. Sorry Tijn. Het voelt alsof ik je heb gefaald. En nou lig ik in een ziekenhuis om Kleine wél te helpen. Wat stom.
–
Vorige week zondag ben ik voor het laatst bij Tijn langs geweest. Zo lang ben ik nog nooit niet bij zijn grafje geweest. Het voelt raar. Het is moeilijk voor me. Maar het is niet anders. Ik hoop dat Tijntje het begrijpt, juist wil dat wij goed verzorgd worden, over ons waakt. Het blijft heel dubbel voelen. Het liefst zou ik Tijn bij me willen hebben. Maar ik zou Kleine voor geen goud willen missen. Onze twee kindjes. Beide zo geliefd, zo welkom.